Quatro Ciàcoe
Mensile de cultura e tradission vènete
de Sergio Bedetti

Da Adria (RO)

Restare a piè descalsi

S-ciaf: mèsa sòla l’è destacà da la tomara.
S-ciaf: mèsa sòla l’è destacà da la tomara.
Quatro Ciàcoe
Pol capitare che na sòla la se sbusa, che un taco el se cava via, ma che la tomara la se destaca da la sòla l’è na roba un fià fora de l’ordinario. Epure a mi la m’è tocà. Jera qualche ano che par motivi diversi no jero riussì a farme raquanti giorni in montagna. Bisogna savere che mi par vacansa ò senpre inteso quela da passare su pa’ i monti, in meso a i boschi, lungo via sentieri e mulatiere, pochi o tanti giorni, a seconda de le possibilità, de le circostanse, de le ocasion. Cussì è capità ani ch’a me so’ fato du misi de montagna e altri ch’ò dovesto contentarme de na misera setimana.
El mare ghe l’ò, se pol dire, chì tacà a casa, pochi chilometri, ma no ’l m’à mai entusiasmà. Go tacà sta malatìa anca a le mi fiole, cussì zènari e nevodi i peca da chel cao. Fato sta che qualche ano fà una de le mi fiole la me dise:
“Papà, s’a te voi vegner sù na setimana a te posso alogiare da mi.”
Ciapo la bala al balso e vago sù. Dopo un par de giorni, tanto par ciapar l’aria e confidenza co ’l posto, i me propone de andar fn a ’n rifugio/albergo che se ciama Pederù. Sicome ch’a se ghe riva in coriera, fasso sù el me zaino anca mi e na matina, partensa e via! Rivemo a sto posto e chì se dividemo: in tre i va via verso ’n antro posto più in alto, mi decido de ranpegarme un tocheto, sensa sluntanarme tanto, un fià par sentire el piassere de ranpegarse par sentierini un tantinelo ripidi, magari ’pena segnà, un fià par tegnerme a distansa de sicuressa da l’albergo. Resta co’ mi un mi zènaro, che ghe piase la montagna, ma el sofre un tantin de vertìgine.
“Tanto – el me fa – a podemo svanpolarse anca nantri sensa cavarse la pèle, p’r andare chissà dove.” Mi lo ringrassio e ciapemo un sentierin che ’l pareva bastansa fàcile. Dopo na mes’oreta, poco più, scuminsiemo a sentire la necessità de na sosta. Se fermemo fin che no tiremo più el segon e dopo a riprendemo p’r andare in sù. Fate altre dó, tre soste, decidemo de tornare. E cussì femo. Se fermemo al rifugio a tore un cafè e po’ decidemo se méterse su la strada de ritorno, passando in meso a i boschi e lassando in parte la strada ’sfaltà. Scuminsiemo la nostra dissesa pian pianelo, sensa pressia, co’ la nostra camoma, vardando in giro piante, fiori, funghi eventuali e p’r un tòco tuto va ben. Più avanti, a un serto punto sento un s-ciaf s-ciaf da na pedula, me fermo e m’incorzo che mèsa sòla l’è destacà da la tomara. Butà zo el zaino da le spale, desliga i suli ch’a lo tien serà e co’ uno de quisti me fasso na bela ligassa in modo che la pèdula no la se desfa de più. Par un tochetin de strada pare che tuto vaga ben, ma, a un serto punto s-ciaf s-ciaf da novo e l’è st’altra pedula ch’a ga molà. Ninte paura! Ciapa el secondo sulo del zaino e inpacheta mèjo possìbile anca quela, dopo aver butà via un tocheto de sòla che la s’jera molà dal tuto.
Propio inte chel momento ne riva vissin du fiolati, un mas-cio e na fémena, ch’i ne domanda cossa che sia sucesso. Intanto ch’a ghe spiego i vede el tòco de sòla, i lo suna sù, diséndome:
“Questo a lo butemo inte ’l primo cassoneto de inmondissie ch’a catemo!” Dàdome, in modo gentile e garbato, na tirà de rece come inquinatore del bosco. E zuntàndoghe, subito dopo, “L’è na disaventura che càpita a tanti: quando che le pedule no le vien doprà, le se seca e le se descola tute, lassando la zente a piè descalsi.” Dopo luri i tira driti co ’l so passo svelto e nantri ghe tegnemo drio più co’ l’ocio che co’ la ganba.
Intanto scuminsiava a far caldo, parchè se vissinava l’ora del mesodì. “A ne ghe la fasso mina a rivare fin a casa cussì malandà co’ le mi pèdule. L’è mèjo che serchemo de rivare su la strada e có passa la coriera montemo sù.” Al primo posto, dove ch’emo visto la possibilità de ciapar la strada ’sfaltà e molare el bosco, emo fato el canbio. Dopo un tocheto ch’a caminemo, inbrochemo na fermata a richiesta. “Benon! Fermémose chì e spetemo la coriera.” Intanto ch’a semo lì ch’a zonzonemo, mi zènaro el dà n’ocià a la tabela d’i orari e ’l s’incorze che da mesogiorno a le dó, no ghè servissio. Cossa fare? Spetare a la scarsa onbra d’un pineto scanchìo in banda a la strada o tirare avanti fin in paese? Decidemo par la seconda solussion, ma dopo qualche sentanaro de metri a vedo che l’è massa dificoltoso tirare avanti. El tràfico el jera pitosto scarso, par no dire che propio no se vedeva un can. Par fortuna che a un serto punto sentimo in lontananza la rusa d’un motore: l’è na màchina che sta rivando. Se piassemo in meso a la strada, scuminsiando a sbrassarse par sercare de fermarla e sto meso el se ferma. In dó e dó quatro ghe spieghemo cossa ch’a m’è capità e l’autista, un fiolato zóvane su i ventisinque ani circa, capì la situassion, in maniera particolarmente gentile, el ne fa montar sù, domandàndone dove ch’a ghivino da andare. Ghe spieghemo che casa nostra l’è de drio da la cesa, di fronte al municipio. E lu el n’à menà fin su la porta de casa, indove ch’a s’à concluso la mi non gradévole aventura, co’ na montagna de ringrassiamenti da parte nostra e mia in particolare.
Le pedule rote i è fenì inte ’l cassoneto del seco. Du giorni dopo semo ’ndà fin in centro a Brunico e so’ tornà a casa co’ un bel paro de scarpe da trekking.

[torna sopra]

 

Archivio
2022 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1  
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Setenbre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Genaro
Dissenbre
Novenbre
Otobre
Lujo-Agosto
Giugno
Majo
Aprile
Marso
Febraro
Editoriale
Leggi l'articolo Semo nel “tenpo sospeso”
Semo ne la fase del “dopo” coronavirus o del “prima” de quela che tuti ga paura che la sia del “nuovo” coronavirus? Forse xe ’ncora presto par dirlo, ma intanto, cossa ghemo fato in sti mesi de “calda estate”? Vardando zerte feste e zerte spiaje… semo tornà a le nostre comodità. Cossa sucedarà?
de Mario Sileno Klein
 
Zente de Padova
Leggi l'articolo Sibilla de’ Cetto
de Arturo Baggio
 
Da l’Alta Padovana
Leggi l'articolo Ciàcoe a spalio, vendemando
de Luigi A. Zorzi
 
Da Adria (RO)
Leggi l'articolo Restare a piè descalsi
de Sergio Bedetti
 
Da Lugo de Vicensa
Leggi l'articolo Ricordi de scola
de Giuseppe Segalla
 
Da San Stèfano de Zimela (VR)
Leggi l'articolo Pori albari
de Antonio Corain